Hastalıkla Barış - Kemoterapi Günleri 3

Falanca ya da filanca hastalıkla savaş derneği vardır. Lakin barış derneği yoktur. Benim olaya bakış açım çok değişik. Falanca hastalıkla barış derneği kurulmalı. Savaşacağız derken insanlar ciddi bir mesafe koymuş aralarına hastalıkla. Bana hiç uğramaz sanıyorlar.

Oysa ki bugün  sağlam yatanın yarın aynı yerde gözünü açmayacağına dair bir garantisi yok.  Hani gerçekten barışalım bu hastalıkla derseniz içinde kavrulan biri olarak naçizane birkaç küçük tavsiye;

Bizler için sıradan insanlar neler yapabilir;


Maskeli insanı gördüğünde insanların farklı tepkileri var;

E.T görmüş 3 yaşındaki çocuk zeka seviyesinde şaşkın şaşkın bakıyorlar.
Bakmayın! Karşınızdaki insan kesinlikle uzaydan gelmedi, zaten büyük bir dertle uğraşıyor.  Bu bakışlarla bir Elliot olamayacağınız kesin! Sizin meraklı bakışlarınız onu rahatsız ediyor!

Vebalı görmüş gibi kenara çekilip ya bana bulaşırsa diye ağzını yüzünü kaçıranlar var! Yapmayın! Üzüyorsunuz! Bu hastalar size mikrop vermemek için değil bağışıklık seviyeleri çok düştüğü için en küçük mikrobu bile kolaylıkla aldıklarından sizden, bizden gelecek mikroplardan sakınmak için takıyor o maskeyi.

Yarın kılarız senin namazını selanı mı versek? acınaklı bakışları atanlar var. Atmayın!  Korkutuyorsunuz! Ömürü sadece Allah bilir. İnsan hastalıktan değil ecelden ölür.

Eğer sizden biriymiş gibi sıradan bakışlarla bakamıyorsanız bakmayın! Üzüyorsunuz! Bakacak yüzlerce nokta var.
Grip veya nezleyseniz mümkün olduğu kadar uzak durun. Sizin atlattığınız griple onların atlatamadığı grip arasında çok fark var.

Asansör, yürüyen merdiven vb yerlerde onlara öncelik tanıyın. Zaten takatsiz bir durumdalar.
 Bir dakika çok büyük bir kayıp olmaz sizin için.

Hastamızı bir parça değişiklik olsun diye dışarı çıkarıyoruz. Ağzında maske olduğu halde koca parkta dünya kadar yer varken yanına oturup sigaranızı tüttürmeyin. Siz keyif yaparken o keyifsiz insan yerinden kalkıp uzaklaşmaya çalışıyor.

Hasta Yakınınız Veya Dostunuzsa;


Yakın ailesine zaman verin. Zaman verin ki onlar önce bu hastalığı kabullenebilsinler. Ben hala annemin hastalığını yazamıyorum ya da söyleyemiyorum.

 "Çok ayıp"," Sen inançlı bir insansın isyan mı ediyorsun?", " Ağlamasana" tarzı klişe cümlelerle onlara kuvvet verdiğinizi zannetmeyin. Onlar büyük imtihandalar. Size bir sevdiğiniz şu kadar yaşar dendiğinde ne yapacağınızı hayal edin. Unutmadan profesyonel destek alın diyebilirsiniz. Ama bunu " sen delirmişsin " imalı olarak değil dostane söyleyin. Peki bu destek de ne mi söylüyorlar? Ağlayabilirsiniz. Utanmayın! Bu yüzden yakınınızı utandırmaya çalışmayın! Bırakın ağlasın yapabiliyorsanız daima yanında olduğunuzu hissettirin!

Ben sizden daha çok üzülüyorum! demeyin. Üzülemezsiniz! Kendinizi o denli yüce gönüllü görmeyin! Kimse de üzülemez sizin derdinize sizin kadar.  Üzülmemenizi kınamaz hasta veya yakını. Ama siz sosyal medyada kahve paylaşımı yapıp eğlenirken muhtemelen biz ağlıyoruzdur. Çoluk çocuğunuzla özel günlerinizi kutlarken biz titriyoruzdur. Siz gittiğiniz sinemaya destek sağlarken biz kan arıyoruzdur. Sizin yaptıklarınız elbetteki sizin hakkınız ama bizim acımızla yarışmayın!

24-48 saat arası uyumama ihtimalimiz var. Ki bu gecelerden birinin sabahında hasta yarım saat daldığında 5 kez arayan birisi ikram değil zulüm yapmış oluyor. Yaşadıklarını size kelimesi kelimesine anlatacak gücü yoktur. Aslında o kelimeleri ağzına almak onu da hasta ediyordur. Neden anlatmıyorsun, saçı döküldü mü? sorularıyla bunaltmayın!

Hele de ; Nasıl telefonu açmazsın ? zılgıtı attığınızda Graham Bell'e beddua edilme ihtimali var neden telefonu buldu diye. Atmayın! İhtimal  o saatte biz ağlıyoruzdur!

Karşınızdaki durumu anlattığında sesinize hüzün ekosu verip "yok ben sizi anlıyorum" cümlesini kurup arkasından bir kitap dolusu dedikodu yapmayın. Hem siz gıybet zehirlenmesi yaşarsınız hem de o kişi duyduğunda kalbi kırık olarak yapılan "Herkesin karşısına yaptığını çıkar" duası size tutabilir. 

Eğer birinin yüreğine dokunmak isterseniz uzaktan da dokunabiliyorsunuz... Bir arkadaşım 4-5 yaşlarındaki çocuğunun sesinden mesaj yollamıştı. "Teyzeciğim iyileşeceksin sana dua ediyorum"la başlayan bu mesajı annem unutamadı. Küçücük bir yürek kocaman  moral oldu.

Bir de yüreğe hançerle dokunmak var. Telefonu açtığnızda karşınızdaki ses " hastaya söyleyin bize hakkını helal etsin" diyorsa dağılıyorsunuz. Ve vicdanınız olduğu için hastaya söylemediğiniz gibi kendinizde bu kişiye helal etmiyorsunuz açtığı yara yüzünden.

Hasta halsiz ve telefonla görüşemiyor dendiğinde telefonu açan kişinin engel olduğunu sanmayın. Bu kadar ahmak ve cahil bir insan olmaz. Kimse bir sevdiğinin sevdikleriyle yapacağı telefon görüşmesine engel olmaz.

Doktorların tüm yasaklamasına rağmen yasakları deldiniz ve ziyarete gittiniz. Aaaaa kaşlar gitmiş saçları da döküldü mü ? Demeyin!

Siz siz olun 5-10 yılda kırdığınız kalbi o günlerde tamir edebileceğinizi sanmayın. Edemezsiniz!
Tedavinin belli bir noktasından sonra kandaki bazı değerler düşer vücut mikroplara karşı savunmasız hale gelir.  Ve bu noktada biz aylarca annemizin elini öpemedik. Yüzümüzde maskeyle dolaştık.
"Benim amcamın oğlunun baldızının kayınbiraderi de almıştı bu tedaviyi. O sizin gibi ziyaretçi yasağı koymamıştı. Durmadan gezmişti ülkeler fethetmişti. Hala da ölmedi??? demeyin. Falan anlattı o her yere gidiyormuş herkes gelip gidiyormuş" demeyin! Her bünye, her hasta kendine özeldir araştırarak doğruyu görebilirsiniz!

Muhterem Devletimiz Ne yapabilir;

Öncelikle kuşun kanadından tüy düşse Cumhurbaşkanııııım, Başbakanııım niye bunları yapmıyorsunuz diyen güruhtan değilim.  Yönetimden şikayetçi değilim. Ama bu hastalıkla mücadelede ülkemizdeki şartların istenirse daha iyi olabileceğini düşünüyorum.

Bu tedavide bazı ilaçlar parasız olmuş  bu yönden müteşekkiriz. Lakin imkanlar hala sınırlı. 
Verilmeyen ilaçlar var.  Mesela enfeksiyon sırasında bir ilaç için İstanbul'daki tüm eczaneleri gezdik bulamadık.

Bu işin sadece ilacı yok bu günlerde iyi beslenme de gerekiyor. Belli bir ekonomik seviyenin altındakilere yardımcı olacak fonlar oluşturulabilir. Yüzlerce genç, çocuk var bu hastalığın pençesinde. Bunlardan zeki olanları belki ilerde size çok büyük hizmetler yapacak eğer hayatlarının baharında göçmezlerse. 

Yine ihtiyaçlı olan hastalara ulaşım bedava yapılabilir. Diğer ülkelerde emsal vakalarda neler yapıldığına bakılabilir. Bulgaristan'da  bu tarz hastalıklarda hastalara küçük bir emekli maaşı bağladıklarını öğrendim yine aynı hastanede tedavi gören bir hastanın yakınından. Hem annesi, hem babası bu hastalıktan tedavi alıyor. İkisine de emekli maaşı bağladılar.


On hasta aynı odada alıyor tedaviyi mesela. En ufak bir enfeksiyondan bütün tedavi tepetaklak olurken bu çok riskli. Ez kaza virüsü aldınız. Enfeksiyonla mücadelede bayağa zorluyor sizi.

Onkoloji uzmanları altın değerinde. Bir uzmana ulaşmak için sekreterinin, sekreterinin sekreterine not bırakıyoruz. Ulaşması günler alıyor. Öğrenimden çalışma alanına kadar destek sağlanması lazım.  Bir doktora yüzlerce hasta düşüyor. Haliyle bu da onları biraz yorgun, biraz nazlı ama epeyce ulaşılmaz yapıyor.

Kamu spotlarıyla halk biliçlendirlebilir. 3 yaşında veya 70 yaşında farketmez her yaşa gerekli.  Bu hastalara bakış ve davranış biçimleriyle ilgili kısa süreli kurslar verilebilir.








Yorumlar