Anneciğim Hastalanınca Öğrendim Ki....

Anneler çocukları için ilk öğretmendir. Çocuklarına  herşeyi öğretmeye çalışırlar. Konuşmayı, yürümeyi, yemeği ve oturup kalkmayı. Önce gelişigüzel yapılan bu işlemler bir vakit sonra da düzeltilerek öğretirler. Büyüdükçe din, iman, düzen, tertip, saygı ...Liste uzar gider anneciğimde öğretmeye adamıştı kendini. Rengi siyah, yeşil farketmez gözleri bile öğretmendir onların yukarı doğru kalkarsa yapma demektir. Yana doğru işaret ederse içeri git demektir...
Yemeklerin tuzundan, çorbaların sosuna öğreten bu kıymetlim  böyle hastalanmasa belki hiç farketmeyecektim.

Ama bu ay acı bir şekilde farkettim ki bize öğretmediği şeyler vardı. Kendisine birşey olursa biz ne yapardık? O hasta inlerken biz nasıl dayanacaktık? Yıllardır sabırla idare ettiği sabredilemeyecek olaylarla biz başa çıkabilecek miydik? Karşılıksız vermeye alışan bünyesini tüketen ağır yükün çok azı bizim omuzlarımıza binince ne yapardık?

O evin içinde dolanmazken ev ev olmaya nasıl devam edecekti?  Artık koca insanlar olan bizi kim koruyacak, kim uyaracaktı tehlikeler için?

Öğretmen olan o güzel gözleri sadece  hüzünle ve dalgın bakıyor son günlerde. Bize öğretecek çok şeyin var bize eksik bilgi vermişsin hayata dair annem. İyileş  ve kalk annem...


Notcuk; Anneciğim şifa bulana kadar hastalık ve hastane günlerini yazacağım. Olur ki bize yol gösteren olur, olur ki ibret alan olur.
Sahra

Yorumlar